11 juni: Victoria (Canada) – Port Angeles (USA)
Door: Angela
Blijf op de hoogte en volg Jan en Angela
12 Juni 2018 | Verenigde Staten, Port Angeles
Het is al maandag, dag 9 van deze vakantie, en alwéér een mooie dag. Vandaag reizen, geocachen en een prachtig uitzichtpunt bezocht.
We ontbeten met yoghurtjes (met lepeltjes die Angela gisteren in een restaurant achterover had gedrukt…) en vertrokken vlot om in de haven van Victoria vóór 9:00 aan te sluiten in de wachtrij voor de Ferry naar Port Angeles. Dat is midden op het Olympisch Schiereiland (rondom de Olympic mountain, heeft niets met sport te maken!!), waar we graag wat willen rondreizen.
We moesten 1,5 uur vóór de afvaart van 10:30 aanwezig zijn, er is nl. ook USA-paspoortcontrole. Dat viel mee, vergeleken met de controle op een vliegveld! We zitten op een gezellige boot, heel zonnig weer en prachtig zicht op Olympic Peninsula (waar we naar toe gaan) en Vancouver Island (waar we vertrekken). Onderweg meerdere kletsgesprekken, o.a. met Nederlanders en met mensen uit Oregon. Om ca. 13:30 rijden we de USA weer in.
De hele middag besteedden we aan ‘geocachend’ reizen naar de noordwestpunt van het Amerikaanse vasteland, Cape Flattery. Het bleek veel verder dan gedacht, de route was ontzettend bochtig en heuvelachtig. Daar aangekomen, konden we de ‘meest westelijke geocache’ eerst niet vinden. We begonnen aan een pad naar het westelijke uitkijkpunt. Je kon een wandelstok gebruiken met een indianenveertje eraan, dat kwam goed van pas. Dit pad was schitterend: het liep naar beneden door het regenwoud, met grote stukken ‘boardwalk’, houten looppaden vlak boven de grond. Jan gaf meerdere malen aan dat hij niet verder durfde en dat ‘zijn onderbroek straks wel weg kan’, maar was bij het eindpunt ook helemaal gelukkig!
Weer terug naar boven, en dan nog een keer zoeken – en achter een boomstam vonden we tóch die geocache! Onderweg liep een meisje met een hond waar ze steeds ‘blaaif’ tegen zei: ze vroeg in Amerikaans-Nederlands of wij Nederlanders waren. Haar grootouders namelijk ook! Ze woonde in Albuquerque en sprak dus Nederlands tegen de hond – erg grappig.
Het was ook weer dik twee uur terug rijden naar Port Angeles; Angela had deze reis echt onderschat. Tegen 7 uur waren we bij ons motel voor één nacht, en even later konden we lekker Amerikaans eten in het naastgelegen restaurant. Lekker! Ook het bed ligt weer heerlijk – zijn we elke avond zo lekker moe, of zijn de matrassen hier echt zo geweldig?
We ontbeten met yoghurtjes (met lepeltjes die Angela gisteren in een restaurant achterover had gedrukt…) en vertrokken vlot om in de haven van Victoria vóór 9:00 aan te sluiten in de wachtrij voor de Ferry naar Port Angeles. Dat is midden op het Olympisch Schiereiland (rondom de Olympic mountain, heeft niets met sport te maken!!), waar we graag wat willen rondreizen.
We moesten 1,5 uur vóór de afvaart van 10:30 aanwezig zijn, er is nl. ook USA-paspoortcontrole. Dat viel mee, vergeleken met de controle op een vliegveld! We zitten op een gezellige boot, heel zonnig weer en prachtig zicht op Olympic Peninsula (waar we naar toe gaan) en Vancouver Island (waar we vertrekken). Onderweg meerdere kletsgesprekken, o.a. met Nederlanders en met mensen uit Oregon. Om ca. 13:30 rijden we de USA weer in.
De hele middag besteedden we aan ‘geocachend’ reizen naar de noordwestpunt van het Amerikaanse vasteland, Cape Flattery. Het bleek veel verder dan gedacht, de route was ontzettend bochtig en heuvelachtig. Daar aangekomen, konden we de ‘meest westelijke geocache’ eerst niet vinden. We begonnen aan een pad naar het westelijke uitkijkpunt. Je kon een wandelstok gebruiken met een indianenveertje eraan, dat kwam goed van pas. Dit pad was schitterend: het liep naar beneden door het regenwoud, met grote stukken ‘boardwalk’, houten looppaden vlak boven de grond. Jan gaf meerdere malen aan dat hij niet verder durfde en dat ‘zijn onderbroek straks wel weg kan’, maar was bij het eindpunt ook helemaal gelukkig!
Weer terug naar boven, en dan nog een keer zoeken – en achter een boomstam vonden we tóch die geocache! Onderweg liep een meisje met een hond waar ze steeds ‘blaaif’ tegen zei: ze vroeg in Amerikaans-Nederlands of wij Nederlanders waren. Haar grootouders namelijk ook! Ze woonde in Albuquerque en sprak dus Nederlands tegen de hond – erg grappig.
Het was ook weer dik twee uur terug rijden naar Port Angeles; Angela had deze reis echt onderschat. Tegen 7 uur waren we bij ons motel voor één nacht, en even later konden we lekker Amerikaans eten in het naastgelegen restaurant. Lekker! Ook het bed ligt weer heerlijk – zijn we elke avond zo lekker moe, of zijn de matrassen hier echt zo geweldig?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
