13 juni: Seqium en Port Townsend

Vandaag wordt een geocache dagje. Angela had in de voorbereiding een prachtige trail van maar liefst 100 caches gezien, landinwaarts langs een eenvoudige weg 28 mijl (42 km) het gebergte in. In de beschrijving lazen we dat je goed uitgerust moest zijn (eten en drinken mee, en goed gekleed, “you’re on your own”) en dat het modderig kan zijn, dat er teken, muggen en zelfs slangen wonen. Jan had daar niet zo’n zin in, maar uiteindelijk stemde hij toch in.

Het is een regendag. Nummer 1 is het verste weg, dus stelde Angela voor om eerst de hele weg te rijden ter verkenning, en dan bij 1 te starten. Al gaandeweg werd de weg steeds smaller, asfalt werd grind en het was behoorlijk vochtig door af en toe een regenbuitje, dus de weg werd ook modderiger. We besloten dat we met 25 caches ook wel tevreden zouden zijn, en draaiden daarom al bij nummer 75 om.
Voor bijna elke cache moesten we wat klauteren en vaak moeilijk zoeken. We hebben weer veel Engels jargon voor boomsoorten geleerd. Een fir, cedar, alder, geen geheim meer voor ons. Angela is de handigste in klauteren, dus die heeft de meeste gevonden, maar Jan heeft ook menigmaal zijn grenzen verlegd. We hadden van een eerdere wandeling al een stevige wandelstok overgehouden, en die kwam ook nu goed van pas. Uiteindelijk hebben we er zo’n 20 gevonden in ca. 3,5 uur. Daar waren we best tevreden over – en behoorlijk moe van. Met de enge dieren viel het mee: vanuit de auto een hert gezien, en bij de eerste cache liep net een grote kever weg. “On your own” klopte wel: in totaal 2 auto’s tegengekomen.

We reden weer naar de beschaving, en reden naar Port Townsend: leuk vissersstadje met óók veel geocaches. Het weer is inmiddels wat beter. We pikten er nog een paar op halverwege, maar besloten dan door te rijden naar de eerste de beste Starbucks. We kwamen echter eerst een mcDonalds tegen en omdat Jan zoveel angsten had overwonnen, had hij daar wel een maaltijd verdiend.

Daarna Port Townsend in: een heel gezellig dorpje waar het best een drukte van jewelste was – een speciale bootjes-verkoopdag ofzo, en ook iets met mensen die handtekening ergens voor of tegen verzamelden. Dat er dan twee Nederlandse vijftigers lopen te geocachen viel helemaal niet op. De opbrengst: nog eens 7 geocaches. In het dorp zagen we een hert vóór een huis staan grazen. We vroegen aan de lokale mensen of dat gewoon was en ja hoor, “They’re here all the time!”, soms lopen de herten met zijn vijven rond. Bijzonder toch?

Wij waren moe maar voldaan, de auto zag er niet uit! Van buiten modder, van binnen modderpoten. Terug naar Sequim, om te eten en dan terug naar het hotel. Het restaurant ‘The Black Bear’ ligt aan de andere kant van de parkeerplaats, dus dat is makkelijk. Na een lichte maaltijd ('senior choice' of lunchgerechten, ja ja, dat kan ook in Amerika) gingen we terug naar ons hotel. We gaan morgen voor de tweede keer naar Seattle, daarna nog door naar Portland.